Interview met Martin Bos, directeur Alphatrans (auteur: Marianne Apon)
Hollandse nuchterheid
Hij komt oorspronkelijk uit Vlaardingen, studeerde in Rotterdam, werkte een aantal jaren in Engeland, vindt wonen in het vestingstadje Brielle ‘fantastisch, een van de mooiste dingen die me is overkomen’ en zijn bureau staat anno 2009 in Rozenburg, waar precies vijftien jaar geleden Alphatrans werd opgericht.
Geen voorspelbare man die Martin Bos, want hij studeerde in 1986 aan de Erasmus universiteit af als bedrijfseconoom, was voorbestemd om accountant te worden bij Coopers & Lybrand, maar stampte na een tussenstop in Engeland de afgelopen vijftien jaar in rap tempo een transportbedrijf uit de grond dat nu net weer iets anders dan anders vervoert. Het past hem, net zoals zijn niet goedkope trendy spijkerbroek en z’n Hans Ubbink-jasje dat zo schitterend is gevoerd, dat hij hem eigenlijk ‘binnenste buiten’ zou moeten dragen.
“Ja, hahaha alles wat een beetje te breed, te lang of te zwaar is brengen wij keurig, veilig en zonder ongelukken op de plaats van bestemming. Waar ook ter wereld. We hebben inmiddels vijf vestigingen in Engeland, Duitsland, Hongarije en België, zeventig man in dienst en een omzet van 20 miljoen,” vertelt Bos met een oprechte Hollandse nuchterheid vanachter zijn bureau in hartje Botlek waar het leven siddert van bedrijvigheid en grote volgeladen vrachtwagens af en aan rijden.
Exotische oorden
“Ik ben 46 jaar geleden geboren in Vlaardingen. Ja hoor, ik heb ook tomaten geplukt in ‘s-Gravenzande om wat bij te verdienen. Het is overigens niet helemaal toevallig dat ik in de transportsector terecht ben gekomen. Al voor de Tweede Wereldoorlog startte mijn grootvader een transportbedrijf, Bos Transport, dat vee vervoerde. Mijn vader zat dus ook al op jonge leeftijd op de vrachtwagen. In 1978 werd Bos Transport verkocht aan United Transport.
Op een feestje werd ik door de directie van United Transport gevraagd of ik geen zin had om voor ze te komen werken. Ze lokten me met standplaatsen in Australië en Florida. Het werd dus niet Coopers & Lybrand maar Engeland en Duitsland. Die exotische oorden heb ik trouwens nooit gezien….”. Voegt er dan peinzend aan toe: “Ach ik vond het ook maar saai, zo’n baan als accountant. Je weet van tevoren al wat je over tien jaar gaat verdienen…”
Koekjes en koffie
“Al is Alphatrans van oorsprong geen familiebedrijf, het lijkt er wel op. Mijn vader is nu 76 en komt nog elke dag even langs, koekjes brengen, een bakkie inschenken en aan de dames vragen welk theesmaakje ze willen. Hij zegt wel eens tegen me: ‘Ik ben misschien dom, omdat ik niet gestudeerd heb en al zo jong op de vrachtwagen zat, maar jíj bent ook dom! Jij bent achttien jaar aan het leren geweest om vervolgens toch op de vrachtwagen terecht te komen”, lacht Martin, terwijl hij de kamer verlaat om even later met een schuimige cappuccino terug te keren.
Drakenkop van drie meter
Vijftien jaar geleden vervoerde Alphatrans z’n eerste stalen buizen. “Voor Van Leeuwen, bijna iedereen kent de lichtreclame op de flat bij het Kleinpolderplein in Rotterdam wel. Ik ben begonnen met een compagnon die er vijf jaar geleden is uitgestapt.”
Inmiddels dendert er een enorme vloot van meer dan tweehonderd blauw-oranje trailers met een maximum lengte van 30 meter, die ladingen tot 3,50 meter breed en 26,5 ton zwaar een makkie vinden, langs ‘s heren wegen en je moet niet gek opkijken als daar een enorme drakenkop van een metertje of drie op vastgebonden staat of een complete skatebaan…. “Ja, dat zijn wel projecten waar we trots op zijn. Ook hebben we ‘meegewerkt’ aan het Wembleystadion en de Betuwelijn en nu vervoeren we heel veel afwateringsputten voor het Olympisch dorp. Dan denk je ‘ach, ’t zijn maar afwateringsputten, maar die gaan toch wel mooi naar het Olympisch dorp. We zijn bereid én in staat elke uitdaging aan te gaan. The Bigger the Better is niet voor niets onze slogan!”
Pienter ding
In zijn vrije tijd is Martin Bos, getrouwd met Ellen en vader van Lizzy van 12 jaar (“Een pienter ding. Ze zit in twee Gym, heeft een klas overgeslagen.”), Robin van 10 jaar (“Een sportief mannetje, leuk voetballertje.”) en Dean van acht (“Een ondeugend ventje, lijkt op z’n vader!”) een verwoed voetballer. “Ik train een groepje acht-jarigen en ben zelf ‘afgezakt’ naar de veteranen. Ik speelde hoger, maar toen kwam dan toch die generatiekloof om de hoek kijken. Je moet accepteren dat je als vent van 46 niet kan winnen van die jongens van twintig en ik kan nou eenmaal slecht tegen mijn verlies. Eigenlijk mag ik helemaal niet meer sporten, want ik heb geen meniscus meer.”
Meer informatie: www.alphatrans.eu